صادق هدایت و نژادگرایی

درود؛

هنگامی که سخن از نژاد و نژادگرایی به میان می آید، همه بی اختیار به یاد نازیسم و آلمان نازی افتاده و هرگونه اثری از این اندیشه را در هویت راستین ایرانی منکر می شوند.یکی از بزرگ مردان ایران زمین مدت ها پیش از آنکه ناسیونالیسم همچون امروزه در ایران گسترش یابد، اندامی از این مکتب مقدس بود و میهن پرستی و نژادگرایی با گوشت و خون و استخوانش در آمیخته بود. چه بسیار سخت بود زندگانی این مرد در میان مردم ناسپاسی که تازیان دزد و بیابانگرد را مقام  پهلوانی و قهرمانانی بخشیده بودند و و چون بت به پرستش آنها می پرداختند. بی گمان بزرگترین رنجی که بر جانش آتش می زد، همین بود و هم این رنج عاقبت او را به خودکشی واداشت. رنج از دگرگون ناپذیری عموم مردمی که حتی نام میهنشان نیز در میان عقاید تازی گرایانه شان گم شده بود. او در عین نژادگرایی، بسیار پرمهر بود و از همین روی از خوردن گوشت می پرهیخت و خوراک او را جز گیاه تشکیل نمی داد؛ گیاه خوار بود چرا که جانداران را دوست می داشت. بسیاری از افراد تا که از گرایشات نژادگرایانه شخصی آگاهی می یابند، ذهن پیش داورانه و شتاب زده شان آن شخص را موجودی بیرحم، جانور خوی و خون آشام می پندارد که تنها در پی ویرانی و نابودی و کشتار و قتل و غارت است.


 اما برگ های تاریخ خلاف چنین چیزی را برایمان باز می گوید؛ این دین گرایان بودند که به نام خداوندشان جنگیدند، بر همسایگانشان تاختند و ملیون ها انسان بی گناه را به خاک و خون کشیدند. هم آنها بودند که به هزاران زن شوهردار تجاوز کردند و سپس به همین اکتفاء نکرده و آنها را به عنوان کنیز به کشور خود برده و در بازارهای برده فروشی به فروش گذاردند.


تعصّب دینی چنین فاجعه هایی را می آفریند و در مقابلِ آن تعصّب ملی-نژادی ، هر ایرانی آزاده را وا می دارد که در مقابل کردار چنین اهریمنانی بایستد و بجنگد و بکشد و کشته شود.


هدایت چون دیگر ایرانیان آزاده از دین و عقاید تازیان نفرت داشت و بر ایران و فرهنگ و تاریخ ایران مهر می ورزید و تعصّبی در وجودش ریشه دوانده بود.


مهر و تعصّب او به ایران را می توان در کتابی چون "مازیار" به خوبی دید. برای نمونه در بخشی از کتاب "مازیار" می نویسد: « تاریخ و سرگذشت مردان نامی ایران مانند ابومسلم خراسانی و برمکیان و بابک و افشین و مازیار و غیره که هر یک جداگانه داستان دلچسب و فصل مهمی از تاریخ ایران است، از رشادت و استقامت و زیرکی و کاردانی ایرانیان تا دو قرن پس از استیلای عرب حکایت می کند و نشان می دهد که هنوز ایرانیان برای استقلال خویش می کوشیدند و فر و شکوه دوره ساسانی و برتری نژادی* و فکری خود را به کلی فراموش نکرده بودند » (- رویه 11 کتاب مازیار - صادق هدایت  )

این نوشته ها به خوبی آشکار می کند که این مرد میهن پرست بجای آنکه چشم به قلم یک مشت لیبرال غربی بدوزد و یا جهان غرب او را مبهوت کرده و غرب زدگی وجودش را فرا گیرد، بر راه و آئین نیاکان آریایی خود بود و از این روی با جسارت خاص خود از برتری نژادی و فکری قوم ایرانی سخن می گفت و فر و شکوه دوره ساسانی را یادآور می گشت. او در آن دوران که میهن پرستان در ایران، بسیار بیش از امروز غریب بودند، با جان و دل ایران را می پرستید و از تصادم با عقاید احمقانه ی عوام پرهیز نمی کرد و هراسی به دل راه نمی داد. هم او بود که در "ترانه های خیام" آشکارا بر عقاید سخیف و تازی پرستانه می تاخت و خیام را آنگونه که بود، بر ایرانیان می شناسانید.

* ناگفته پیداست که مکتب نژادگرایی ایرانی هیچ گونه ارتباطی با اوباش نژادپرست اروپایی-آمریکایی نداشته و ندارد؛ مکتب راستین نژادگرایی ایرانی، تنها در پی پدافند از "نژاد ایرانی" ست و باز هم نیاز به توضیح نیست که این مکتب، تنها و تنها "ایرانیان" و "ایرانی تباران" را آریایی می داند. در نوشته های بعدی به این مورد بیشتر خواهم پرداخت.


پاینده ایران!